Een overijverige vriend maakte om indruk te maken een sliding op een aantrekkelijke grasmat. Het kwam hem duur te staan. Hij belandde met een gebroken heup en schouder in het ziekenhuis. Joyce Hes over hoe verraderlijk een speelveld kan zijn.
Het Regeerakkoord en het bijbehorende Gedoogakkoord en de bijbehorende brief ondertekend door VVD, CDA en PVV reppen regelmatig van een speelveld.
Zo verwonderlijk is dat niet want de politiek lijkt steeds meer op een spel, waarbij het er vooral om gaat te tackelen en te scoren, liefst in combinatie..
Dan is het speelveld natuurlijk wel belangrijk.
Het speelveld van deze akkoorden ziet er op het oog best aantrekkelijk uit, met de Inleiding op pagina 1 van het Regeerakkoord: De mens staat centraal, ieder mens heeft recht op zelfbeschikking en we spreken iedereen aan en de overheid discrimineert niet.
De positie van Den Haag als juridisch en mensenrechtelijk centrum van de wereld althans volgens het ministerie van Buitenlandse Zaken, is gered, lijkt ons.
Onder het kopje Cultuur zien we op pagina 33 staan dat internet open en vrij is en zal blijven en bij de paragraaf over Veiligheid zien we op pagina 42 staan dat de informatieveiligheid en bescherming van persoonsgegevens worden verbeterd en vervolgens wordt ook nog aangegeven hoe.
In ons enthousiasme gaan we ons op de grasmat begeven. Dat valt tegen, we worden meteen teruggefloten door coach Rutte: selectie aan de poort!
Zijn we links, zijn we rechts, autochtoon of allochtoon, daarvan hangt n.l. af aan welke kant van het speelveld we ons mogen opstellen.
We zijn intellectueel d.w.z. we hebben gestudeerd, lezen regelmatig boeken, gaan naar concerten en het theater en houden van mensenrechten, dus worden we opgesteld op het linker speelveld tussen de bijstandstrekkers en allochtonen. Daar blijkt het gras een stuk dunner en de ondergrond een stuk harder dan het rechter speelveld, dat er nu opeens een stuk natuurlijker uitziet, een soort golfveld in het kwadraat.
Rechts heeft voor zichzelf een mooi gazonnetje, regelmatig bijgehouden door wat lieden van het harde gras, en een natuurlijke ondergrond en laat links uitglijden over het beton.
Daar houdt de vergelijking natuurlijk op als er al een vergelijking mogelijk is.
“Interessant is wel dat juist de VVD zich nu zo afkerig van Europa toont”
Toch moet ook gezegd dat er wordt gescoord in het Regeer- en Gedoogakkoord.
Er zijn heel wat robuuste om in de terminologie van de akkoorden te blijven, doelpunten, ik tel er vijf om precies te zijn.
1) De afschaffing van de verzorgingsstaat. Met de introductie van de Algemene bijstandswet in 1967 vervolmaakte Nederland de verzorgingsstaat in die zin dat inwoners, burgers van dit land niet meer onder een bepaalde minimumbestaansgrens konden zakken, zij kregen recht op bijstand.
Wij noemden dat toen een verworvenheid en een buitengewoon belangrijke vorm van beschaving.
Inmiddels is daar zeer aan geknabbeld, maar nu met dit Regeerakkoord wordt het idee van een bestaansminimum waar men recht op zou hebben, definitief verlaten. Er komt een wettelijke plicht tot tegenprestatie naar vermogen.
Het begrip vermogen is in dit verband overigens significant.
2) Afschaffing van het ook in het buitenland veel geroemde Nederlandse liberale drugsbeleid, met zijn onderscheid tussen hard en soft drugs, zijn gedoogbeleid en accent op volksgezondheid. Onder de bezielende leiding van coach Rutte is daar nu definitief een einde aan gekomen.
De gebruiker die wordt afgeschrikt door pasjes, registraties, controle en repressie gaat weer fijn ondergronds met alle gezondheidsgevaren van dien.
3) De war on immigration leidt tot het opnieuw instellen van (mobiele) grenscontroles en een inbreuk op het Europese principe van vrij verkeer. Alleen op het terrein van intensivering van controle, met inbegrip van nieuwe informatiesystemen en uitwisseling van gegevens en technieken voor identiteitsvaststelling, lijkt dit kabinet graag samen te werken met landen binnen en buiten de EU, voor de rest, zet het, als ik goed tel, vijf maal in op wijziging van een EU-richtlijn en een paar keer op wijziging van een Verdrag.
Daarmee lijkt Nederland als zogenaamd braafste jongetje van de klas dat als eerste richtlijnen implementeerde en ze nog wel eens aandikte ook, te breken met een dergelijke traditie.
Mogen we nu in het kader van de geroemde privacy ook verwachten dat dit kabinet een poging gaat doen de EU-richtlijn betreffende de bewaarplicht van telecomgegevens en die betreffende de reisdocumenten met de verplichte vingerafdrukken te wijzigen of blijven wellicht dergelijke richtlijnen juist in het kader van de war om immigration enthousiast begroet?
Interessant is wel dat juist de VVD, de voortrekker bij uitstek van de Europese Beweging, zich nu zo afkerig van Europa toont en in het kader van die war on immigration van Nederland een vesting wil maken waar alleen rijke westerse vriendelingen nog doorheen komen.
4) De militarisering van Nederland
Ook hierbij valt er een onhollandse breuk te constateren. Behalve dat met enthousiasme de aanschaf van een tweede JSF toestel wordt aangekondigd in tijden van extreme bezuinigingen, wordt onze krijgsmacht vaker ingezet waar het gecombineerde teams betreft van de politie en andere diensten.
We spraken al over mobiele grenscontroles. Die worden uitgevoerd door de marechaussee. De heer Opstelten die eerst bij de creatie en nu bij de uitvoering van dit kabinet een pregnante rol speelt, heeft in Rotterdam al naam gemaakt met de militarisering van het welzijnswerk door opbouwwerkers mariniers te gaan noemen.
Staat het Israëlische model dit kabinet wellicht als voorbeeld voor ogen, een land, waar defensie de core business is? In dat verband verrast het niet dat onder de paragraaf buitenland, pagina 8, Israël als enig buitenland uitdrukkelijk positief wordt genoemd, als een land waar deze regering graag een band mee wil hebben, waar men ook in wil investeren.
5) De inbreuk op de trias politica.
Ook hier zien we een breuk met de geschiedenis. De ruimte die de onafhankelijke rechtspraak hoort te hebben in een behoorlijke rechtsstaat met een onafhankelijke rechterlijke macht wordt bij voorbaat ingevuld.
Er komen minimumstraffen in het volwassenenstrafrecht, waarvan de rechter alleen in bijzondere gevallen mag afwijken die precies in een wetsvoorstel worden uitgewerkt en de hoogte van de straffen per delict wordt ook aangegeven. Bij recidive geldt alweer een speciale minimumstraf.
Het lijkt erop of men niet alleen de bijl wil zetten aan de wortels van de onafhankelijkheid van de rechterlijke macht (zie de recente uitspraak van Wilders), maar ook of men het type straffen omarmt dat allang geleden door deskundigen van diverse richtingen als duur en contraproductief werd omschreven.
Al met al behoorlijk wat breuken met het verleden en interessant genoeg ook met een Nederlandse traditie van een vrije, liberale, open cultuur, misschien uit eigenbelang en een gezonde koopmansgeest, maar toch.
Als men deze voorstellen langs de meetlat legt van de maatstaf, die de laatste tijd zo graag wordt gehanteerd in dit land namelijk behoud van de zogenoemde joods/christelijke waarden die dankzij de verlichting zon beschaving met zich mee brachten, dan vraag ik me toch wel af waar ik die waarden moet zoeken.
In elk geval niet in de paragraaf over gezinsmigratie waarin staat dat gezinnen met kinderen bij voorrang het land worden uitgezet, ook niet bij de paragraaf over de weigering, korting of intrekking van een uitkering indien gedrag of kleding van iemand feitelijk zijn kansen op beschikbaarheid op de arbeidsmarkt beperkt .
Het enige wat ik eigenlijk echt kan vinden is de liefde voor ouderen en voor dieren, waaruit een bezorgde en barmhartige mentaliteit spreekt.
Zij mogen op het rechter speelveld, met liefde, en dat pleit voor de jongens van dit kabinet.
Zij hebben zich waarschijnlijk niet gerealiseerd dat er heel wat vreemde soorten zitten onder zowel die dieren als die ouderen. Met mijn bijna pensioengerechtigde leeftijd ben ik er in elk geval één van.
Maar dat mag ook wel want als ik me een breuk val op het linker speelveld moet ik de eerste 15 behandelingen van de fysiotherapie wel zelf gaan betalen! En van mijn pensioen genieten zal de vraag zijn nu pensioenfondsen worden geacht flink te investeren in supersnelwegen (pagina 29).
Tja, dan toch maar emigratie?
Joyce Hes
