‘Privacy in de praktijk’, aflevering 6. Waarin onze columnist tegen een probleem oploopt, met zijn fanatieke BSN-bescherming. Of eigenlijk twee zelfs. Jezelf beschermen tegen identiteitsdiefstal blijkt nog een heel gedoe.
De organisaties waar ik wel eens lezingen voor geef, of meepraat in commissies, kunnen mij wel schieten. Omdat ik stelselmatig weiger om mijn Burger Service Nummer (BSN) op hun onkostendeclaratieformulieren in te vullen. Identiteitsdiefstal zit in een klein hoekje, en je kunt niet voorzichtig genoeg zijn. Ik heb daar inmiddels al genoeg ellende mee zien gebeuren; vandaar.
“Maar de Belastingdienst eist dat van ons!” roepen ze dan. Oh ja? Toon mij de wettelijke grondslag. Die is er niet. Het BSN is een hulpmiddel voor de overheid, om te communiceren met haar burgers. Dus géén hulpmiddel voor stichtingen, verenigingen of universiteiten, om te communiceren met klusjeslieden zoals ik. Ook niet als de Belastingdienst dat zogenaamd eist. Die eis valt domweg niet hard te maken.
Nu deed zich een probleem voor. De corporate notaris bij wie we een nieuwe stichting wilden oprichten, weigerde mijn kopietje paspoort, omdat ik met de KopieID app mijn BSN onzichtbaar had gemaakt. Dat bleek niet de bedoeling.
Vreemd. Altijd gedacht dat alleen zorgverleners en scholen (leerlingnummer = BSN) een uitzonderingspositie hadden. Zo staat het althans bij de Autoriteit Persoonsgegevens. Dus maar eens verder gezocht. En inderdaad: op Rijksoverheid.nl is de lijst met uitzonderingen wat uitgebreider. Daar staat dat ook werkgevers, banken, casino’s, levensverzekeraars en – jawel – notarissen een kopie van mijn paspoort mogen vragen. Of zelfs móeten vragen. Met BSN en al.
Toch voelde het ongemakkelijk. Omdat de notaris vroeg of ik die (volledige) kopie nog even wilde mailen. Daar houd ik dus niet van, om gevoelige gegevens per e-mail te verzenden. Veel te onveilig. En zeker geen scan van mijn paspoort, die zomaar overal terecht kan komen. (Een traceroute van mijn PC naar de e-mail server van de notaris gaf maar liefst 13 hops, dus potentiële aftappunten.) Maar ja, wat moet dat moet. Dus dan maar versleutelen, dat paspoortplaatje.
Inpakken in een beveiligd zip-bestand had gekund. Maar om daar eerst weer zo’n inpakprogramma voor te moeten downloaden, installeren en doorgronden, dat was me te veel gedoe. Dus dan maar mijn paspoortplaatje inplakken in een Word-document, en dát beveiligen met een wachtwoord. En het wachtwoord apart verzenden per sms natuurlijk.
Je moet er wat voor over hebben, om identiteitsdiefstal te voorkomen…
P.S. Mijn notaris voor privé-zaken, die mijn testament en zo verzorgt, heeft het beter geregeld. Die heeft een handige https-kluis waar ik rechtstreeks documenten naar kan uploaden.
Henk Boeke is taalkundige, journalist, mede-oprichter van Ouders Online, eindredacteur van Mediaopvoeding.nl, en lid van het Platform Bescherming Burgerrechten.
